Theaterrecensies
Wildeman pakt uit met vermakelijk toneelstuk
Zelfmoordenaar hecht aan het leven
Er bestaat een verhaal van de Tsjechische schrijver Jaroslav Hasek, waarin een nietsvermoedende wandelaar zich over de leuning van een brug buigt omdat hij meent een kreet gehoord te hebben. Op dat moment passeert een kapper die in de wandelaar een potentiële zelfmoordenaar ziet. De kapper neemt de man in de houdgreep, er ontstaat een worsteling de politie komt erbij en het gaat van kwaad tot erger. Niemand gelooft de wandelaar als hij zegt dat hij geen zelfmoordenaar is. De arme man eindigt in een gesticht.
Het toneelstuk De Zelfmoordenaar dat de Schijndelse theatergroep Wildeman vorige week bracht in de theaterloods aan de Schoolstraat in Wijbosch, heeft wel iets weg van het verhaal van Hasek.
martelaar
Semjon Semjonowitsj (Maurice van Pinxteren) is een wat lui uitgevallen werkloze man die vrouw en schoonmoeder voor zich laat werken en die het eigenlijk maar schandelijk vindt dat hij in die positie verkeert. Hij meent immers dat hij een man van veel talenten is, talenten die door de belabberde omstandigheden echter niet de kans krijgen zich te ontwikkelen. Alles zit altijd tegen, zo is zijn vaste overtuiging. “Het leven is mooi” zegt iemand tegen hem. “Heb ik ook gelezen”, antwoordt hij. “Dat zullen ze moeten rectificeren”.
Als hij zich op een gegeven moment laat ontvallen dat hij dat leven beu is, ziet iedereen ineens in hem een zelfmoordenaar. Aanleiding tot dit alles is overigens zijn gezeur om een stuk leverworst waar hij plotseling, midden in de nacht, zin in heeft.
Voor veel mensen blijkt zijn doodswens een aantrekkelijke zaak. Semjon wordt voor de intelligentsia, voor kunstenaars, voor afgewezen vrouwen, de clerus en de postbodes, plotseling de ideale martelaar die hun pleitbezorger moet zijn tegenover de regering of tegenover de rest van de wereld.
Met name de intellectuelen, de culturele elite, weet bij monde van Aristarch Dominikowitsj (William Bressers) de boodschap mooi te verpakken en deze laatste stelt zelfs een bloemrijke afscheidsbrief op voor Semjon. Er wordt vervolgens een daverend feest georganiseerd aan de vooravond van Semjons zelfmoord, muziek klinkt en de drank vloeit rijkelijk. Totdat de klok twaalf uur slaat en Semjon afscheid neemt en begint aan zijn laatste reis, slechts vergezeld door twee flessen wodka.
Meteen al worden door de achterblijvers de voorbereidingen getroffen voor een schitterende uitvaart. Maar dan blijkt er een kink in de kabel. Semjon is niet dood, wordt stomdronken in een kruiwagen thuis afgeleverd en komt tot inkeer. Voorlopig blijft hij echter het spel meespelen. Hij houdt zich dood en zelfs als hij wordt opgebaard valt hij niet uit zijn rol. Pas als zijn graf gedolven is, richt hij zich op en maakt de omstanders duidelijk dat hij er niet aan denkt om dood te gaan, dat hij wil leven. Iedereen is boos en diep teleurgesteld, vindt het geen stijl dat Semjon er geen einde aan heeft gemaakt.
Maar dan is er een postbode die orde op zaken stelt.
eigenzinnig
Nikolaj Erdman, de auteur, haalt in zijn “Zelfmoordenaar” soms cynisch en vaak met heel veel humor uit naar de gevestigde orde en hij steekt de draak met de maatschappij waarin iedereen over de rug van zijn medemens naar de top wil klimmen.
Wildeman heeft na De Twaalf Gezworenen en One flew over the Cuckoo’s Nest nu gekozen voor een minder bekend stuk. Maar ook deze keuze voor De Zelfmoordenaar uit 1923 getuigt van de eigenzinnigheid van het gezelschap dat geen platgetreden paden wil bewandelen, liever zich een weg door het bos hakt dan te kiezen voor een macadamweg. Dat alleen al verdient lof, veel lof.
Onder regie van Peter Arts speelt Maurice van Pinxteren een absolute antiheld, een man van veel mooie woorden maar van heel weinig daden zoals zijn vrouw en schoonmoeder hem bij herhaling duidelijk maken. En als hij tenslotte weet waarvoor hij leeft, ja, dan is het te laat.
Naast Maurice van Pinxteren is het vooral William Bressers die schittert in de Zelfmoordenaar. Als Aristarch Dominikowitsj speelt hij een slijmende en geslepen vertegenwoordiger van de intelligentsia waarvoor Semjon geen partij lijkt.
Ook de andere rollen – het zijn er niet minder dan 21 – zijn uitstekend bezet. Zo maakt Vincent Gil-Toresano als Wiktor Wiktorowitsj, liefhebber van de kunsten, dankbaar gebruik van zijn kansen om luidkeels Shakespeare te declameren aan het graf van Semjon.
=======================================================
Kleintje BMT sprankelt in musical met serieuze ondertoon
Veel talent in Vliegen zonder vleugels
Dansen is als vliegen zonder vleugels zegt de moeder van Sasha als zij vertelt over wat dansen ooit voor haar betekende. Des te wranger is het dat haar dochter, van wie zij hoopte dat zij danseres zou worden, in een rolstoel terchtkomt als zij zich van het schoolplein haast naar haar balletles
De vriendinnen en vrienden van Sasha doen er vervolgens alles aan om Sasha haar ongeluk te doen vergeten. Zij draaien de tijd terug, naar de tijd voor het ongeluk maar in hun enthousiasme belanden ze steeds weer op verkeerde plekken in de tijd. En Sasha wordt er niet echt blij van al is dat wel even anders als ze terechtkomen in het land waar wensen werkelijkheid worden. Maar ook dat blijkt niet de oplossing. Dan, heel voorzichtig naderen ze weer het moment dat Sasha door haar moeder geroepen wordt om naar de balletles te gaan, het moment voor het ongeluk. Dan krijgt de musical, waarin vrolijkheid en kleur de overhand hebben, een onverwachte wending. Dan blijkt hoe Sasha geleerd heeft van het leven en haar lot accepteert, aanvaardt dat sommige dingen zijn zoals ze zijn en daarmee verder wil.
trots
Jacques Noyons, de man van de liedjes en de muziek, en regisseuse Mary-Ann Schonk-Meeuwsen hebben ook van deze productie van het Kleintje BMT, de jongste groep van het Brabants Muziek Theater, weer iets moois gemaakt. Opnieuw zijn er tal van talenten en talentjes, ontdekt tijdens de audities gepolijst tot flonkerende musicalsterretjes die in met aanstekelijke spontaniteit deze musical met een boodschap op sprankelende wijze voor het voetlicht brengen.
Productieleider Wiek de Laat glom dan ook van trots toen hij spelers en crew bedankte voor wat zij afgelopen weekend gepresteerd hebben tijdens de voorstellingen in de Blauwe Kei in Veghel. Die dank was meer dan teercht want door de medewerkers is ontzettend veel werk verzet om de musical tot een succes te maken. Want het maken van het decor maar vooral van de tientallen schitterende kostuums moet enorm veel tijd en energie gekost hebben.
Wie nog wil genieten van Vliegen zonder Vleugels zal nog even geduld moeten hebben. De volgende kans om de musical van het Kleintje BMT te zien is pas op zondag 15 mei. Dan is er om 17.00 uur een voorstelling in theater De Enck in Oirschot. Kaarten zijn te reserveren bij het theater of verkrijgbaar bij Latonino Kindermode in de Molenstraat of bij Bloemboetiek de Koning op de Boschweg.
Meer informatie op www.brabantsmuziektheatre.nl
========================================================
Jeugdtheater Archimedes jaagt iedereen de stuipen op het lijf
Hoezo is een busreis saai?
Nee, de ov-chipkaart is niet geldig in de bus van J. Angelsdorf. Een strenge conducteur die meer tijd onder de grond te lijkt hebben doorgebracht dan daarboven, houdt nauwlettend in de gaten dat er niemand zonder kaart de gigantische bus instapt. Dat voertuig lijkt trouwens wel wat op die conducteur of misschien is het ook wel andersom. Stoffig, vol spinrag is de bus en heel donker. Het bordje wat meldt dat het verboden is om met de chauffeur te spreken, lijkt overbodig. Met zo’n chauffeur kan de rit alleen maar een dodenrit worden zou je denken.
Wat volgt is overigens nog angstaanjagender. Amper zit je of daar verschijnt de heer Angelsdorf, overduidelijk familie van graaf Dracula. Als hij begint te vertellen, wordt zijn lach met ieder verhaal nog gemener. En als de rit bijna ten einde is, breekt de hel pas echt goed los. Gelukkig zitten er dan nog een paar doortastende kinderen in de bus die zorgen dat uiteindelijk iedereen toch weer veilig kan uitstappen.
belevenis
Jeugdtheater Archimedes, deze keer in meer dan nauwe samenwerking met Rick Hooijberg en zij LEF-productions, heeft iets moois gemaakt van wat “Engelenliefde” als verwarrende titel heeft meegekregen. Het script is geschreven door Jan Grosfeld en bewerkt door Jan de Waard die meteen ook op meer dan overtuigende wijze de rol van J. Angelsdorf voor zijn rekening neemt. De productie is een belevenis, een voorstelling die je aan den lijve moet voelen en die bepaald niet iets is voor de allerkleinsten. Gegarandeerd dat ze dagenlang geen oog meer dicht doen. Maar voor de stoere jongens en meiden van een jaar of acht en ouder is en bezoek aan het theater aan de Schoolstraat in Wijboscheen belevenis waar ze nog lang over zullen praten.
Voor wie graag met de griezelbus mee wil: vanavond is er om 19.30 uur een ingelaste voorstelling vanwege de grote belangstelling van de zijde van het publiek. En misschien zijn er nog een paar kaartjes verkrijgbaar voor morgen, 15 april, als om 19.00 uur en 21.30 uur de bus nog gaat rijden. Een ritje kost 4 euro en op www.jeugdtheater Archimedes kan wellicht nog worden gereserveerd.
